இரவின் வெளீர் நீலவானை பிளக்கத் துடிப்பதுப் போல்
நீண்டிருந்த நெடிய அந்த மரத்தின் இரு கைகளும்
நிறைய இருள் பூசிய இலைகளைச் சுமந்திருந்தது...
லேசாய் அசைத்தக் காற்றிற்கு
தரையில் கோரமாய் நிழல் பரப்பி
அதன் அடி ஒதுங்கிய என்னை
முழுங்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தன...
சிறு துளிகள் மழையாய்த் தூற
இன்னும் பசி அடங்கவில்லை இலைகளுக்கு...
பயம் பின்ன விலகி
மழை நனைய நின்றேன்...
மழையின் வீச்சுக்கு
இலைகள் நிழலிழந்து
நீர்ச் சொட்டத் தொடங்கின...
அதன் பிடி விலக்கி நனைந்து நின்ற
என்னைக் கண்ணுற்று
உரக்கச் சிரிக்கவும் தொடங்கின...
/// பசி அடங்கவில்லை இலைகளுக்கு ...///
ReplyDeleteவாழ்த்துக்கள் சகோதரி...
நன்றி தனபாலன்...
Deleteஇலைகள் அசைவது சிரிப்பது போல உவமை நன்று. இரவின் நிகழ்விடத்தை படம் பிடித்து காட்டுகிறது கவிதை.
ReplyDeleteரசித்தமைக்கு நன்றி நண்பா...
Deleteமரபு கவிதை ..அருமை என்ன தமிழ் சினிமா போல் 3 முறைக்கு மேல் படித்தால்தான் (என்னுடைய சிறிய மூளைக்கு )அதன் நிஜம் நிதர்சனமாக தெரிகிறது
ReplyDeleteமிக்க நன்றி ராஜன்...நிறைய படிங்க...
Deleteஉதிர்க்கின்ற மழைத்துளியின் உரசலினால்
ReplyDeleteவிடுக்கின்ற ஓசைகளும் சிரிப்பலையாய்
தொடுக்கின்றதே தன்னுணர்வுகளை இலைகளும்
விடுக்கின்றதோ வாவென தூதுனக்கு...
அருமையான கற்பனையும் அழகான சொல்லடுக்குக் கவியும்!
உள்ளத்தை உரசிச்சென்றது இலையின் சிரிப்பலைகள்!...
வாழ்த்துக்கள் தோழி!
மீதமாய் அடித்த உங்களின் சாரலும் அருமை...நன்றி இளமதி...
Deleteமழையில் நனைந்த இலைகள் - அழகு !!!
ReplyDeleteநன்றி தோழி...
Delete