ஈரம் சொட்ட நின்ற இலைகள்...

இரவின் வெளீர் நீலவானை பிளக்கத் துடிப்பதுப் போல்  

நீண்டிருந்த நெடிய அந்த மரத்தின் இரு கைகளும்

நிறைய இருள் பூசிய இலைகளைச் சுமந்திருந்தது...

லேசாய் அசைத்தக் காற்றிற்கு

தரையில் கோரமாய் நிழல் பரப்பி

அதன் அடி ஒதுங்கிய என்னை

முழுங்க முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தன...

சிறு துளிகள் மழையாய்த் தூற   

இன்னும் பசி அடங்கவில்லை இலைகளுக்கு...

பயம் பின்ன விலகி

மழை நனைய நின்றேன்...

மழையின் வீச்சுக்கு

இலைகள் நிழலிழந்து

நீர்ச் சொட்டத் தொடங்கின...

அதன் பிடி விலக்கி நனைந்து நின்ற  

என்னைக் கண்ணுற்று  

உரக்கச் சிரிக்கவும் தொடங்கின...