ஆர் சூடாமணி குறுநாவல் 'அர்த்தநாரி' கதை வாசிப்பு

 கதை வாசிப்பு காணொளியில் 

இன்று 

ஆர் சூடாமணி குறுநாவல் 'அர்த்தநாரி'. கதை வாசிப்பு எழுத்தாளர் அகிலா

அர்த்தநாரி 

மேலும் கதைகளைக் கேட்க

Kathai Vaasippu சேனலை

பதிவு செய்துகொள்ளவும்

நன்றி..

ஷேர்னி (Sherni) திரைப்படமும் நானும்..

 ஷேர்னி - Sherni Movie

ஷேர்னி திரைப்படத்தை OTT தளத்தில் பார்க்க நேர்ந்தது. முந்தைய நாளே அந்த படம் என் கண்ணில் பட்டிருந்த போதிலும், மொழி தடுமாற்றம் - இந்தி மொழி படம் - காரணமாக யோசித்துவிட்டேன். ஆனாலும் அதன் கதை சுருக்கம் என்னை பார்க்காமல் ஒளிந்து கொள்வதற்கான காரணங்களைக் கேட்டது. கேள்விகளே, மனிதனின் செயல்களுக்கு காரணமாக அமைகிறது. படம் பார்க்கப்பட்டுவிட்டது என்னால். 

Sherni என்றால் இந்தியில் பெண் சிங்கம் என்று பொருள். ஆனால் இந்த படத்தில் வருவது பெண்புலி. புலிக்கு உருது மொழியில் 'ஷேர்' என்பதும் அதுவே, பேச்சு வழக்கு மொழியாய் இந்தியிலும் அமைந்துவிடுவது உண்டு. அதுதான் பெண்புலியாய் 'ஷேர்னி'. 

மனிதர்களை வேட்டையாடும் பெண்புலியொன்று மலைகிராமங்களில் சுற்றித்திரிய, ஒரு காட்டை விட்டு மற்றொன்றுக்கு நகர்ந்து இரண்டு குட்டிகளை ஈன்று, பேராசையும் மமதையும் கொண்ட மனிதர்களிடம் சிக்கி இறந்து போவதே கதை. இங்கு வித்யா பாலன் (Vidya Balan) காட்டிலாக்கா அதிகாரியாக இடமாற்றத்தில் வந்து சிக்குகிறார். ஆண்கள் நிறைந்திருக்கும் அலுவலக சூழல், புலியைக் கொன்று பிடிக்க வேட்டையாளர்களின் சாதுர்யம், அதை சாதகமாக்கும் அரசியல் நாயகர்கள், வனத்தை நேசிக்கும் ஆனால் பயம் கொள்ளும் மலை வாழ் மக்கள் என்று கதை யதார்த்த களத்தைச் சுற்றி இயங்குகிறது. 

வனத்துறைக்குள்ளே இரண்டாய் உடைகிறது மனித அரசியல். மலைவாழ் மக்களுடன் தொடர்பில்லா மேல் தட்டு அதிகாரிகள், மக்களை, அவர்களின் மலையைச் சுற்றி இருக்கும் வாழ்விடங்களை, ஆடு மாடுகள் மேய்ப்பிடங்களை புரிய முடியாத அந்த அதிகார வர்க்கம், அவர்களுக்கான அரசியல் தொடர்புகள், இவர்களுக்கும் மலைவாழ் மக்களுக்கும் இடையே சிக்கிக்கொள்ளும் கீழ் மற்றும் நடுத்தர தட்டு அதிகாரிகள், அதில் ஒன்றாய், காட்டிலாக்கா அதிகாரியாய் வரும் வித்யா பாலன் என்று கதை யாரையும் முதன்மைபடுத்தாமல் பிரச்சனையை மட்டும் திரைப்படம் முழுமையும் இழுத்து செல்வது சிறப்பு.

"ஒரு பொம்பளையை அனுப்பியிருக்காங்க.." என்ற பெண்ணினம் குமுறச்செய்யும் சொற்கள், அதை கேட்டதும் புலியாய் பொங்கி எழாமல் கண்களில் மட்டும் சிறிது சலிப்பைக் காட்டியபடி சாதாரணமாக பேசத்தொடங்கும் வித்யா பாலன், மிக நேர்த்தியான தேர்வுதான் இக்கதைக்கு. 

"நான் பார்த்துக்குகிறேன்.." என்று தைரியமூட்டும் மேல் அதிகாரியும் அரசியலுக்குள் தான் இயங்குகிறார் என்று தெரிந்ததும், நிதானமாய் ஆனால் கோபம் கலந்த, "கோழை" என்ற சொல்லுடன் விலகுவதும் சிறப்பு. யதார்த்தம் பேசுவதற்கு இங்கு ஆண் பெண் என்ற பேதம் எதற்கு? மனித நேயம் உள்ள மனிதனாய் இருந்தால் போதும். 

இங்கு வித்யா பாலனுக்குப் பதிலாக ஒரு ஆண் நடித்திருந்தாலும் இத்திரைப்படம் பெரிதாய் மாறியிருக்க போவதில்லை என்பது என் கருத்து. அதனால் இங்கு தலைப்பில் இருக்கும் பெண் புலி Sherni என்பதை நான் அந்த காட்டு புலிக்கானதாக நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன். படத்தின் இறுதிவரை என்னால் அப்படிதான் பார்க்க முடிந்தது. ஏனென்றால், அவர் ஒரு பெண் அதிகாரி என்ற உணர்வை (குடும்பத்தாலும் அதிகமான மன உளைச்சல் இல்லை), பாலின வேறுபாட்டால் பெரிதாய் பாதிக்கப்பட்டதாய் எங்கும் காட்டப்படவில்லை அல்லது வித்யா பாலன் அவ்வாறு செய்யவில்லை. ஒருவேளை இயக்குனர் பெண் கதாபாத்திரத்தை பெரிது படுத்த வேண்டாம் என்று எடுத்திருந்தால், இதை, இயக்குனர் அமித் மசூர்க்கர் (Amit Masurkar) அவர்களுக்கு ஒரு பாராட்டாய் தெரிவிக்கிறேன். வித்யா பாலனை மனதில் வைத்துதான் காட்டியிருந்தார் என்றால், அதன் தீவிரம் போதவில்லை என்று என்னால் சொல்லமுடியும். 

கிராபிக்ஸ் புலி வந்து திரைப்படத்திற்கான பார்க்கும் ரசனையை குறைத்துவிடுமோ என்ற யோசனை என்னுள் இருந்தது. அவ்வப்போது அதை காட்டவேண்டிய கட்டாயங்கள் நேரும் இடத்தில், நிஜ புலியானது, வனத்தில் பொருத்தப்பட்டிருக்கும் கேமராவின் வழியாக காட்டப்படுகிறது. 

ஷரத் சக்சேனா

Conservationist என்னும் கதாபாத்திரத்தில் வரும் ஷரத் சக்சேனா (Sharat Saxena) இலகுவாக யதார்த்தத்தில் வேட்டைக்காரன் இப்படிதான் இருப்பான் என்பதை வடிவமைக்கிறார். வனப்பகுதிகளில் ரிசார்ட் கட்டுவதும், விலங்குகளை வேட்டையாடி அதில் வரும் புகழை போதையாய் கொண்டாடுவதும் இன்றைய மான் வேட்டை அத்துமீறல்களின் உளவியலாக கொள்ளலாம். 

இயக்குனர் அமித் மசூர்க்கர்

இந்த படத்தில் புலி என்பது ஒரு குறியீடு. அவ்வளவே.. புலி என்பதை இயற்கைக்கான, மற்ற விலங்குகளுக்கான குறியீடு என்றும் எடுத்துக்கொள்ளலாம். இதை நீங்கள் எந்த துறைக்கும் பொருத்திக்கொள்ளலாம். 

இந்த பதிவின் தலைப்பில் 'ஷேர்னியும் நானும்..' என்பதில் என்னுடைய தனிப்பட்ட மனநிலை ஒளிந்திருக்கிறது. 

சிறு வயதிலிருந்தே எனக்கு ஆட்கொல்லி புலிகளைக் கொன்ற ஜிம் கார்பெட்டின் எழுத்தின் மீது ஒரு மையம் உண்டு. அவர் மனிதர்களைக் கொல்லும் புலிகளை மட்டுமே கொன்றிருக்கிறார். அதையும் அவர் அந்த கிராமத்து மக்களிடம் விசாரித்து தெரிந்துக்கொண்ட பிறகே வேட்டைக்குக் கிளம்புவாராம்.

இத்திரைப்படத்திலும் அதுதான் என்பதில் மாற்று கருத்தில்லை. ஆனால் அன்றைய காலகட்டங்களில் மனிதனை மிருகங்களிடமிருந்து பாதுகாக்க பெரிதாய் முயற்சிகள் இல்லை. இந்தியாவில் சரணாலயங்கள் வந்ததே 1936யில் தான். அதனால் அரசு இதைதான் செய்யமுடியும் என்பது அன்றைய களநிலவரம். 

இயற்கையின் மீது தீரா மதிப்பும் காதலும் கொண்டவராக இருந்த அவர், ஒரு முறை, மூன்று மிலிட்டரி அதிகாரிகளை வேட்டைக்கு அழைத்து சென்ற இடத்தில், அவர்கள் கிட்டத்தட்ட 300 நீர் பறவைகளைச் சுட்டு வீழ்த்தியதைக் கண்டு பதறிப்போனவர், இனி எக்காரணம் கொண்டும் வேட்டை என்பதை விளையாட்டாய் செய்யக்கூடாது என்ற முடிவுக்கு வருகிறார். அதனுடன் சூழலியலைக் காக்க முனைகிறார். 

அவருடைய 'முக்தேஸ்வர் ஆட்தின்னி' குறித்த எழுத்தில், ஆட்கொல்லி புலியைக் கொன்றபிறகு என்ன எழுதுகிறார் என்றால், 

"மனிதர்களை வேட்டையாடும் ஆட்கொல்லி புலிகளை சுட்டு பிடிப்பது பெரிய திருப்தியை கொடுக்கிறது.... 

..... இதையெல்லாம் விட, மிக உன்னதமான திருப்தியாக நான் நினைப்பது என்னவென்றால், ஒரு துணிவான சிறு பெண்ணுக்கு, இந்த பெரிய பூமியில் ஒரு சிறு பகுதியை பயமின்றி பாதுகாப்பாய் நடக்க வழி செய்தது."

ஆனால், இப்போதோ, தனி மனிதனே தனது தோட்டத்தைச் சுற்றி மின்வேலியிட்டு, பூசணிக்குள் வெடி மருந்து வைத்து பெரிய யானையின் வாயை கிழித்துவிடுகிறான், பெட்ரோல் பாட்டில் வீசி காதை கிழிக்கிறான். முடிவில் அதன் இறப்பை உறுதி செய்கிறான். 

மிருகத்திற்கும் மனிதனுக்குமான இந்த நீண்ட கால போராட்டத்தில் மிருகமும் இவனிடமிருந்து வித்தைகளை கற்றுக்கொள்கிறது; மனிதனும் அதே போல தான். 

மக்களுக்கும் புலிகளுக்கும் இடைப்பட்ட போராட்டத்தை நிறுத்த, புலிகளை அவற்றுக்கான சரணாலயங்களிலும் மக்களைக் காடுகளுக்கு சற்று தொலைவிலும் நிறுத்த முயற்சிப்பதே இன்றைய காலகட்டத்தின் செயலாக இருக்கமுடியும். 

இத்திரைக்கதையிலும் அதுவே தீர்வாகிறது. காடுகளுக்கு, அடர்ந்த வனங்களுக்கு, வனவிலங்குகளுக்கு, அங்கு வாழும் மக்களுக்கு நேரும் நியாயமற்ற நிலையைச் சுட்டும் கதைக்களம், ஆழ்ந்து சிந்திக்க வைக்கிறது. இந்நிலையை மாற்ற, பெரிதாய் புரட்சி செய்துவிடமுடியாத சங்கடங்களையும் இதில் காட்டப்படும் பின்புலங்கள் நமக்கு காட்டுகின்றன. இருந்தும், அந்த புலியின் குட்டிகளை காப்பாற்றி படம் முடிக்கப்பட்டது போல, சின்ன சின்னதாய் இயற்கையையும் நம்மையும் சமன் செய்துக்கொள்ளலாம் நாம்.                                    

ஆங்கில சிறுகதை தொகுப்பு 'Elephant Corridor' விரைவில் வெளியாகிறது..

 ஆங்கில சிறுகதை தொகுப்பு 'Elephant Corridor' 

வெகு விரைவில்.. 

ஆங்கில சிறுகதை தொகுப்பு 'Elephant Corridor' வெகு விரைவில்.. 

என்னுடைய இரண்டாவது ஆங்கில புத்தகம், சிறுகதை தொகுப்பு, 'Elephant Corridor' வெளிவருகிறது. 

ஆர்தர்ஸ் பிரஸ் (Authorspress), டெல்லி, பதிப்பகத்தாரின் வெளியீடாக வருகிறது. 

மொத்தம் பத்து கதைகள். நம் தென்னிந்திய மக்களின், குடும்பங்களின் உணர்வுகள், நம்பிக்கைகள் போன்றவற்றை சொல்லும் கதைகள், மனிதன் - விலங்கு போராட்டங்களைச் சொல்லும் கதைகளைக் கொண்ட நூல் இது. 

வெளியீடு குறித்து விரைவில் அறிவிக்கிறேன். 

~ அகிலா.. 

எழுத்தாளர் 

வலசை

 

வலசை

~ அகிலா

(அமரர் கல்கி நினைவு விருது பெற்ற சிறுகதை - 2017)

 I

 

கால்வாயின் ஓரமாய் அந்த பெரிய வீடு அந்தகார இருளுக்குள் தனித்து அமிழ்ந்து போயிருந்தது. வெளீர் மஞ்சள் வண்ண வாயிற்கதவுகளுடனும் வெள்ளை சுற்றுச்சுவருடனும் சிறு பிறையொளியில் மங்கலாய் காட்சி தந்தது. 

 

அந்த வீட்டின்முன், எங்கு செல்வதென அறியாமல் பருத்தும் நெடிந்தும் நின்ற கரிய நிற யானைக்கு சோர்வு அதிகமிருந்தது. கூட்டம் விட்டு பிரிந்தும் மலையின்று இறங்கியும் இரண்டு நாட்களாகிறது. தான் முன்னின்று நடத்திய தன் பிளிறுகளையும் குட்டிகளையும் காப்பாற்றமுடியாமல் குண்டடிப்பட்டு கூட்டத்திலிருந்து விலக்கப்பட்டு தனித்து நிற்பது அவமானமாய் தோன்ற ஒரு கோபம் கொப்பளித்தது. எல்லாம் இந்த மனிதர்களால் ! 

 

உணவும் தண்ணீரும் எங்கிருக்கும் என்று தேடி இத்தனை தொலைவு வந்தாயிற்று. இங்கிருந்துதான் அதன் நாசி தொட்டது, மாவின் வாசனை. கரும்பின் வாசம் போலவே மாவின் வாசத்திற்கும் இக்களிறு அடிமை. மகிழ்வாய் தலையாட்டிக் கொண்டது. வாயிற்கதவு வழி நுழையாமல் கிழக்கு பக்கமாய் அந்த வீட்டைச் சுற்றியது. முன்பக்கம் தவிர மற்ற பக்கங்களில் முள்வேலி இட்டிருந்தார்கள்.

 

வேலி பிணைந்திருந்த இடைகற்களின் இடைவெளி அதிகப்பட்ட இடத்தில் தடித்த பாதம் தூக்கி அதை அமிழ்த்தி உள்நுழைந்தது. உள்ளே இருள் இருளை பூசியிருந்தது. கட்டிடத்தைச் சுற்றிலும் மாவும் தென்னையும் நிறைந்து மூடியிருந்தன. தண்ணீர் குழாய்கள் தரையில் சொட்டிட்டு ஈரம் உணர்த்தின. தாழ்ந்திருந்த கிளையின் மீது துதிக்கையிட்டு ஒடிக்கத் தொடங்கியது. வள்ளென்ற சத்தத்துடன் சிறிதாய் நாயொன்று ஓடி வந்தது. பெரிய உருவம் கண்டதும் சட்டென பயந்து பின்வாங்கி நின்றது. மீண்டும் குரைக்கத் தொடங்கியது.

 

 

II

ஸ்வேதாவின் கையை மெதுவாய் நீக்கிவிட்டு, ‘விக்கி ஏன் இவ்வளவு சத்தம் போடுறான்’ என்று தலைமுடியைக் கொண்டையிட்டுக்கொண்டே படுக்கையிலிருந்து எழமுயன்றாள் கனகு. சரவணின் வலதுகால் தன்மேல் கிடப்பதை உணர்ந்து அவனை நேர்படுத்தினாள். மணி பார்த்தாள். பன்னிரெண்டரை.

 

இரண்டு நாட்களில் பள்ளி திறக்கவிருக்கிறது. வேலைக்காகக் கோவை வந்து பத்து வருடங்களாகிறது அவர்களுக்கு. இங்கே பெரிய தோட்டத்துடன் வீடும் கட்டி செட்டிலாகிவிட்டார்கள். கணவன் ராம் திருநெல்வேலிக்கு டிரான்ஸ்பரில் போய் ஒரு வருடம் கிட்ட ஆகிறது. இதுதான் முதல்முறையாக அவனை விட்டு இவர்கள் பிரிந்திருப்பது. தினம் இரவு தூங்கி விடியலில் எழுவது வரை பயம்தான் கனகுவுக்கு.

 

இன்னும் குலைத்துக் கொண்டிருந்தது விக்கி. ஜன்னலைத் திறந்துப் பார்க்கலாமா இல்லை விளக்கைப் போடலாமா என்று குழப்பமாக இருந்தது அவளுக்கு. இரவு விளக்கின் வெளிச்சத்திலேயே படுக்கையறை கடந்து சாப்பாட்டு அறைக்குள் நுழைந்தாள். ஜன்னல் கண்ணாடிகளில் தோட்டத்து மாவு பெரிதாய் அசைவதாகத் தோன்றியது. மேஜை தாண்டி மெதுவாய் எட்டிப் பார்த்தாள். கிளைகளை இழுத்து ஒடித்துக்கொண்டிருந்த அந்த பெரிய உருவத்தைப் பார்த்ததும் வாயை மூடி, ‘அம்மா...ஆனை..’ என்றாள்.

 

ஓட்டமாய் மீண்டும் படுக்கையறைக்குள் வந்து கதவைத் தாளிட்டாள். இருதயம் காதுக்குள் இடித்தது. போனை எடுத்து ராமின் பெயர் அழுத்தினாள். தூக்கக்கலக்கத்துடன் அந்தப்பக்கமிருந்து,’ஹலோ..’ என்றான் ராம். கண்களில் கண்ணீர் பொலபொலவென்றுக் கொட்டியது கனகுவுக்கு. ‘கிளம்பி வாங்கோன்னா..’ என்றாள் குசுகுசுப்பாய். ராம் பதட்டத்தை சுதாகரித்தான். ‘என்ன ஆச்சுடா..’ என்றான்.

 

விசும்பலுடன் விஷயத்தைச் சொன்னாள். ‘இங்கே எங்களைத் தனியா விட்டுட்டுப் போகாதீங்கன்னு சொன்னேனே, இப்போ பாருங்கோ.. ஆனை வந்துடுச்சு. இந்த சின்ன பிள்ளைகளை வச்சுகிட்டு நான் என்ன செய்வேன் ராம். தெரசுக்கு கூட போகமுடியாது. பெரிய தோட்டம்தான் முக்கியம், மாடியை மெதுவாப் போட்டுக்கலாம்ன்னு சொல்லிட்டிங்க. வெளியே போனாத்தான் தெரசுக்கு படியேறமுடியும். நான் என்ன செய்றது ராம் இப்போ.. ‘ என்று மேலும் அழத் தொடங்கினாள்.

 

ராம் அங்கிருந்து கனகுவை நிதானப்படுத்தப் பார்த்தான். அவனாலும் அழுகையை அடக்கமுடியவில்லை. இதுவரை ஆனை இந்த பக்கம் வந்ததில்லையே என்று குழம்பிப்போனான். கனகுவிடம் பக்கத்து வளைவிலிருக்கும் வீட்டில் உள்ளவர்களுக்கு பேசச்சொல்லிவிட்டு, போலீசுக்கும் சொல்லச் சொன்னான். தானும் நூறுக்கு அடிப்பதாகச் சொன்னான்.

 

 

 III

 ‘இந்த இடம்தானே’ என்று உதவி ஆய்வாளர் ராஜசுந்தரம் வினவ, ‘ஆமா சார்’ என்றார் வனசரகர். ‘வீடே தெரியாத அளவுக்கு ஏன்யா மரம் வளர்க்கிறாங்க.. சரி, இங்கே எங்க இந்த ஒத்தை யானை வந்தது?..’ என்று கேட்க, ‘இரண்டு நாளைக்கு முன்னாடி ஆனைமலையிலிருந்து இறங்கிய யானை கூட்டம் ஊருக்குள் வந்துட்டுச்சுன்னு பாரஸ்ட் ஆளுங்க வழிமறிச்சு சுட்டாங்க சார். அந்த கூட்டத்தில் இருந்து பிரிந்து வந்திருக்கும் இந்த யானை. ஆனைமலை தொடங்கி நீலகிரி மலை, அப்படியே கேரளா போய் திரும்புறது அதுங்களோட வலசை பாதை சார். அதையெல்லாம் நாம் வீடு கட்டி அடிச்சுட்டோம். குடியிருப்புக்குள்ளே வந்ததும் சத்தம் போடுறோம், கலைச்சுவிடுறோம். அதுங்களுக்கு கோபம் ஆகுது..’ என்று சொல்லிக் கொண்டே போக, ம்ம் கொட்டிக்கொண்டே ‘இப்போ என்ன செய்யலாம்..’ என்று கேட்டார்.

 

‘எல்லா வண்டி லைட்டையும் போடச் சொல்லுங்க சார், நாங்க பட்டாசு, ராக்கெட் எல்லாம் கொண்டு வந்திருக்கோம். வெடிக்கலாம் சார். பயந்து வெளியே வந்துரும்.அப்படியே மலைக்கு பத்திருவோம்’ என்றார்.

 

கனகுவின் நம்பருக்கு அழைத்தார் சுந்தரம். ‘அம்மா பயப்படாதீங்க. போலீசு, பாரஸ்ட் எல்லாம் வந்துட்டோம். நாலு வண்டி வந்திருக்கு. பட்டாசு வச்சு கலைக்கிறோம். வீட்டுல நீங்க எத்தனை பேரு..எத்தனை ரூம்.’ என்றெல்லாம் கேட்டுக்கொண்டிருக்க, வனத்துறையின் வாட்சர் நகர்ந்து அவரின் ஜீப்பின் பின்பக்கம் போய் வெடிகளை ரெடி செய்யத் தொடங்கினார்.

‘போலீசு எல்லாம் வந்து நிக்கறதா சொல்றா. எனக்கு இங்கிருந்து ஒன்னும் தெரியல. நீங்க பேசுங்க அவாகிட்டே. எனக்கு ரொம்ப பயமாயிருக்கு..’ என்று மீண்டும் அழுகையை ஆரம்பித்தாள் கனகு. இப்போது போனில் குழந்தைகளின் குரலும் கேட்டது. ‘முதல்ல தைரியமாக இரு கனகு. ஆனை ஒன்னும் வீட்டுக்குள்ளே வராது. அதுவுமில்லாமல் இத்தனை பேர் வெளியே நிக்கிறா. பார்த்துப்பா..’ என்ற ராமின் பேச்சுக்கு, கனகுவின் பதில் ஒன்றாய் தான் இருந்தது, நீங்க கிளம்பி வாங்கோ என்பதே அது.

 

அவன் அலுவலகத்தில் வேலை செய்யும் ஸ்ரேயா, வேலை மாற்றமாகி செல்லும் இடங்களுக்கு தன் பிள்ளைகளையும் தனியாகவே இழுத்துச்சென்று சமாளிக்கிறாள். ஆனைக்கு முன்னாடி மனித தைரியம் ஒன்றுக்கும் ஆகாதென்றாலும் அழாமல் இருந்து, பிள்ளைகளுக்கு தைரியம் கொடுக்கலாம் இவள் என்று கவலைப்படத் தொடங்கினான். நாளை முதல் லீவ் போட்டுவிட்டு, ஊருக்கு பஸ்ஸை பிடிக்கவேண்டும் என்று யோசித்து வைத்தான்.

 

 IV

 கால் மாற்றி கால் வைத்து, களிறு பொறுமையாய் மாவின் கிளைகளை ஒடித்து இலைகளையும் மாங்காய்களையும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தது. நாய் அருகில் நின்று பின்னங்கால்களை ஒடுக்கிக்கொண்டு குரைத்துக் கொண்டிருந்தது. அடுத்து பப்பாளியின் வாசத்திற்கு நகர்ந்து அதை ஓடித்தபோது நாயின் விசுவாச குரைப்பு அதிகமாகியது. அதை நோக்கி அடியெடுத்து வைத்தவுடன் நாய் ஓட்டம் பிடிக்கவும் அதை இது துரத்தவும் செய்தது.

 

தோட்டத்தின் முன்பக்கமிருந்து பின்பக்கம் நோக்கி யானை ஓடுவது நிழலாய் தூரத்தில் நின்றிருந்த காவலர்கள் கண்ணில் படவும், ‘ஏ..ஏ..’ என்று சத்தமிட்டுக்கொண்டு வெடிகளை அதை நோக்கி வீசினர். சில அதன் மீதும் சில தள்ளியும் விழுந்து வெடித்தன. இது பழக்கமாகிப் போனது போல் யானை நாயைத் துரத்துவதில் கவனமிட்டது. போர்டிக்கோவில் நிறுத்தியிருந்த காரின் அடிவழியே நாய் ஓடிமறைய யானை வாகனத்தை கால் கொண்டு தள்ளியது. அது நகர்ந்து போய் தள்ளியிருந்த ஒரு மரத்தின் மீது மோதி கண்ணாடிகள் உடைந்து நின்றது.

 

உள்ளே கனகுவின் காதுகளில் சிலீரென்று கண்ணாடி உடையும் சத்தம் கேட்டது. அதுவரை கேட்டுக் கொண்டிருந்த விக்கியின் குரைப்பு சத்தமும் நின்று போக, அவளுக்குள் பயம் எடுத்தது. விக்கிக்கு என்னவாயிற்று.. இறந்துவிட்டதா என்ன.. பிள்ளைகளை இறுக அணைத்து படுக்கையறை சுவரில் சாய்ந்தாள்.

 

யானை போர்டிக்கோவில் இருந்து முன்முற்றம் பார்த்து ஏறியது. அங்கேயிருந்த நாற்காலிகளைத் தள்ளிவிட்டது. அடுக்கிவைத்திருந்த அலங்கார மண்குடுவைகளைத் தட்டிவிட்டது.

 

முற்றத்தின் விளக்கு வெளிச்சத்தில் செர்ச் லைட் அடித்த வனசரகர் பார்வையில் யானை சிக்கியது. ‘சார், அது வீட்டுக்குள்ளே ஏறிடுச்சு..’ என்று சத்தமிட்டார். எல்லோருக்குள்ளும் ஒரு படபடப்பு ஓடத்தொடங்கியது. வெடியை நிறுத்தச் சொல்லி சைகை காட்டினார் சற்றுமுன் அங்கு வந்த ரேஞ்சர்.

 

கனகுவின் கைப்பேசி அதிர்ந்தது. ‘சார் சொல்லுங்க’ என்றாள் நடுக்கமாய்.

‘நான் சொல்றதை கவனமாக கேளுங்க. யானை இப்போ உங்க வீட்டு சிட்அவுட்டில் நிற்கிறது. வீட்டைச் சுற்றி இருக்கும் லைட் எல்லாம் போட்டுவிடுங்க. அது முற்றத்தில் இருந்து வெளிச்சம் பார்த்து இருட்டுத் தேடி ஓடுவிடும்’  என்றார். 

 

பயம் கொன்றது அவளை. இருந்தாலும் அவளுக்குள் ஒரு வைராக்கியம் தோன்றியது. எத்தனை நேரம் பயந்து அழுவது. துணிவதென முடிவு செய்தாள். குழந்தைகளை கட்டிலின் மேல் இருக்கச் சொன்னாள். சின்னவள் கேட்டாள், ‘ஆனை வீட்டுக்குள்ளே வந்தால் என்ன செய்யம்மா..’

 

‘வராது ஸ்வேதா. அம்மா பார்த்துப்பா..’ என்ற சரவணின் பதிலில் கொஞ்சம் தைரியமுற்றாள். படுக்கையறையிலிருந்து வெளிப்பட்டு சுவரோரமாய் நடந்து, ஒவ்வொரு வெளிவிளக்காய் போட்டாள். ஹாலுக்குள் வந்தபோது, முற்றத்திற்கும் ஹாலுக்கும் இடையில் இருந்த வீட்டுகதவை ஒட்டியிருந்த கம்பிகளிட்ட அலங்கார கண்ணாடி உடையும் சத்தம் அவளை உறைய வைத்தது.

 

யானையின் தும்பிக்கை உடைந்த கண்ணாடிகளின் இடையே கம்பிகளை அசைத்து பாம்பாய் ஆடிக் கொண்டிருந்தது. தூரத்திலிருந்து அவர்கள் அடித்த செர்ச் லைட்டின் ஒளியில் கண்கள் வெண்பளிங்காய் மின்னி சில்லிட வைத்தது அவளை. கையை சுவரில் நகர்த்தி முன்பக்கமிருந்த போகஸ்விளக்கை எரியவிட்டாள். சட்டென யானையின் கவனம் தனக்கு பக்கவாட்டில் அடித்த வெளிச்சம் கண்டு திரும்பியது. கம்பியை விட்டுவிட்டு மெதுவாய் முற்றத்தின் கிரில்லை வளைத்துகொண்டு போர்டிக்கோவில் இறங்கியது.

 

அதை கவனித்தவர்கள் மறுபடியும் வெடிகளையும் ராக்கெட்டுகளையும் போட, அவற்றில் ஓன்று அதன் காலிலும், மற்றொன்று அதன் வயிற்றுப் பகுதியிலும் சிராய்த்துக்கொண்டு செல்ல, வேகமாய் வீட்டின் பின்பக்கம் ஓடியது. பார்த்துக்கொண்டிருந்த கனகுவுக்கு பிள்ளைகள் இருக்கிறார்களே என்பது நினைவுக்கு வர, படுக்கையறைக்கு ஓடினாள்.

 

 

 V

மணி சரியாய் மூன்று ஆகியிருந்தது. எப்போது யானை கிளம்பும் என்று தெரியவில்லை. முந்தைய இரண்டு நாட்களுக்கு முன்புதான் மதுக்கரையில் இறங்கிய ஆண் யானையொன்று கோவைப்புதூரில் ஒருவரை தூக்கிப்போட்டுவிட்டு, பொள்ளாச்சி ரோடு வழி சுந்தராபுரம், போத்தனூர் என்று சுற்றி அங்கு தெருவில் படுத்திருந்த நால்வரைக் கொன்றுவிட்டது. அதனால் யானை இறங்கிவிட்டது என்றாலே வனத்துறையினரின் கண்காணிப்பு கடினமாகிவிடுகிறது. 

 

‘யானை சத்தத்தையேக் காணோமே..’ என்று ரேஞ்சர் கேட்டு முடிப்பதற்குள், உள்ளிருந்து யானையின் அசைவு விளக்குகளின் வெளிச்சத்தில் வெளீர் சாம்பலாய் தென்பட்டது. தண்ணீர் பீறிட்டு அடிக்கும் சத்தமும் கேட்டது. ‘தண்ணி குழாய் எதையோ உடைச்சிருச்சுங்க. சீக்கிரம் துரத்தனும் சார்..’ என்றார் வனசரகர்.

 

கனகுக்கு போன் செய்து,‘வெடி மறுபடியும் போடப்போறோம்மா. கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாக இருங்க. அதை தெற்கு நோக்கி விரட்டலாம்ன்னு பார்க்கிறோம்.’ என்றார் வனசரகர்.

 

‘வேண்டாம் சார். அங்கே மலையடிவாரத்துல கொஞ்சம் தேன் பிரிக்கிற குறவர்கள் குடிசை போட்டு இருக்காங்க. மேற்கு பக்கம்தான் வீடுகளில்லாமல் மலைக்கு நேரே போறது’ என்று கனகு தெளிவாய் சொல்ல, ஆமோதித்தார் அவர்.

 

 VI

தொடர் வெடிகளின் சத்தத்திற்கும் வண்டிகளின் சைரன் சத்தத்திற்கும் யானை வெளியே வந்தது. வீட்டின் முன்பக்கம் நோக்கி யானை நகரவும், சத்தத்திற்கு சிறிது ஒய்வு கொடுத்தனர். வெளியே வந்தால் அது எங்கு நோக்கி நகரும் என்பது தெரியாததால், எல்லோரும் அவரவர் வண்டிகளின் பக்கம் ஒதுங்கிக்கொண்டனர், வேகமாய் நடந்து, முள்வேலியை எங்கு சரித்திருந்ததோ அதன் வழியே வெளியேறியது. வீட்டை விட்டு கால்வாய் பாதைக்குள் இறங்கி ஏறியதும், வனத்துறையினர் அதன் பின் ஒரு தூரம்விட்டு துரத்தத் தொடர்ந்தனர்.

 

உதவி ஆய்வாளர் கனகுவைக் கதவு திறந்து வெளியே வரச்சொன்னார். குழந்தைகளுடன் கனகு தயங்கி வெளியே வர, ‘வாங்கம்மா, போயிடுச்சு..’ என்றார். ‘இங்கே ஒரு வண்டியில் போலீஸ் நிற்கும். பயமில்லாமல் தூங்குங்க. நான் காலையில் வந்து சேதங்களைப் பார்த்துவிட்டு ரிப்போர்ட் வாங்கிக்கிறேன்..’ என்று சொன்னபோது, கனகுவுக்கு கைக்கூப்பலுடன் கண்ணீரும் சேர்ந்துக்கொண்டது.

 

 VII

மறுநாள் மாலையில் ராமுக்கு யானை உடைத்ததை எல்லாம் காட்டியபோது, தன் மனதில் பயம் இல்லையென்பதை உணர்ந்தாள் கனகு. தானே ஒற்றையில் நின்று யானையைத் துரத்தியதாய் எண்ணினாள். ‘டிரான்ஸ்பருக்கு ஒகே சொல்லிட்டாங்க, இன்னும் பதினைந்து நாட்களில் வந்துவிடும் என்று ராம் சொல்லிக்கொண்டே போக, ‘பரவாயில்லே ராம்..’ என்று கனகு அதை வெகு சாதாரணமாய் எடுத்துக்கொண்டாள்.

 

ரேஞ்சர், ‘இன்னும் இரண்டு நாளைக்கு வேலி கட்டாதீங்க. அப்புறமாக முன்பக்கம் கட்டியிருப்பதுப் போல், சுற்றுச்சுவர் கட்டிருங்க. யானைகளும் இறங்கிகிட்டே இருக்கு. நாமளும் துரத்திக்கிட்டே இருக்கிறோம். இப்படி நாம் துரத்த துரத்த அவை தங்களுடைய வலசை பாதைகளை மாற்றிக்கொண்டு வாழ கற்றுக்கொள்கின்றன.’ என்றார்.

 

விடைபெறும்போது,‘உங்க மனைவி ரொம்ப தைரியம் சார். மனிதாபிமானமும் உள்ளவங்க. தெக்கு நோக்கி யானையை விரட்டவேண்டாம், அங்கு குடிசைகளில் மக்கள் இருக்காங்கன்னு சொன்னாங்க.  பயம் ஒழித்தால் மட்டுமே யோசிக்கிற சிந்தனை வரும்..’ என்று சொல்லிச்சென்றார். அனுபவங்கள் வலசை பாதைகளை யானைக்கு மட்டும் மாற்றிக்காட்டுவதில்லை, மனிதர்களுக்குத்தான் என்பதாய் உணர்ந்தான் ராம்.

 

~~~~

 

மண்சட்டி

மண்சட்டி

I 

‘அம்மா கிளம்புனியா..’ ராகவியின் பெரிய குரலுக்கு ‘வரேன்டி, டீ போட்ட பாத்திரத்த கழுவி வச்சுட்டு வரேன்.. நான்தான செய்யணும்.. ’ என்று  அடுக்களையிலிருந்து முணுமுணுப்பு கேட்டு நின்றுவிட்டது.

 

அம்மா எப்போவுமே இப்படிதான். எல்லா வேலையும் தானே இழுத்துப்போட்டு செய்வாள். கொஞ்சம் எங்க கூட உட்கார்ந்து பேசும்மா. அட்லீஸ்ட் டிவியாவது பாரும்மா என்றால், முறைத்துவிட்டு நகர்ந்துவிடுவாள். அப்பா இறந்த இந்த ஆறு வருடமாய் அடுக்களை, அவளுக்கும் தம்பிக்குமான ஸ்கூல், காலேஜ், அப்பா விட்டுட்டு போன மாட்டுப்பண்ணை இதை தவிர வேறு எங்கும் போவதில்லை. யாராவது விசேஷத்துக்கு என்று ஊரில் கூப்பிட்டால் ‘நிச்சயம் வரேன் மைனி..’ என்பாள். அதோடு சரி, போவதெல்லாம் இல்லை. நெருங்கிய சொந்தம் என்றால் மட்டும் வெளிறிய பட்டு ஒன்னை கட்டி, எப்போவும்போல சின்னதா ஒரு பொட்டு வைத்துக்கொண்டு கிளம்புவாள். ஆனால் ராகவிக்கு மட்டும் இருக்கிற நகையெல்லாம் மாட்டிவிட்டு கூட அழைத்துச் செல்வாள்.

 

‘எனக்கு பிடிக்கலம்மா..’ என்ற இவளின் எந்த ஈனக் குரலும் கனகாவின் காதில் ஏறுவதில்லை. ‘போட்டுக்கடி..’ என்று ஒற்றை சொல்லில் முடிப்பாள். ராகவிக்கும் கல்யாணம் முடிந்தபிறகுதான் இவளுமே கனகாவ எதிர்த்து, ‘அவருக்கு பிடிக்காதும்மா..’ என்கிறாள்.

‘உனக்கு முன்னக்கட்டியே எனக்கு சீனுவ தெரியும்டி.. ‘ என்று சொல்லி ராகவியின் வாயடைப்பது கனகாவின் வழக்கம். அவளின் பெரியம்மா மகன் சுந்தரம் அண்ணாரு பையன்தான் ராகவியின் வீட்டுக்காரன்.   

 

புவியரசன் இறந்தபிறகு பூவை மட்டும் கையால் தொடுவதில்லை என்று வைராக்கியமாய் இருந்தாள். ராகவிக்கு பூ வேணும் என்றால் கூட, ‘நம்ம செராக்ஸ் கட பையன் ராசாவ பூ வாங்கிட்டு வரசொன்னேன்.. பாருட்டி வாசல்ல போயி.. ‘ என்று சொல்லி ஒதுங்கிக்கொள்வாள். அத்தை மட்டும் இல்லேன்னா இந்த சின்ன பொட்டுக்கூட அவ நெத்தியில இருந்திருக்காது.

 

அப்பா இறந்த வீட்டுல, ஊரில இருக்கிற பொம்பளைங்களுக்கு எல்லாம் எங்கிட்டு இருந்துதான் வேர்க்குமோ தெரியல, தெனமும் பத்து பேரா சாயந்திரம் வந்து விளக்கு போடுறதும் ஒருத்தரு கழுத்த ஒருத்தரு கட்டிக்கிட்டு ஒப்பாரி வைக்கிறதும் செய்தப்போ, அத்தைதான் ‘இந்த கட்டிக்கிட்டு அழுறது, கனகாவ அழவைக்கிறது எல்லாம் வேண்டாம்னு’ சத்தம் போட்டு, காரியத்த சீக்கிரம் முடிச்சதும் நடந்தது.

 

அதன்பிறகு அத்தை ஊருக்கு கிளம்பிப்போனதும், பிள்ளைகள் பள்ளிக்கும் கல்லூரிக்கும் போனபிறகு, இவர்கள் ஒவ்வொருவராய் இவளை பேசியே சரிசெய்வதுமாய் இருந்தார்கள்.

 

ஒருமுறை புவியரசனின் பெரிய அத்தை இவளிடம் வந்து, ‘பாருட்டி கனகு. செம்பராம்புதூர்காரி வள்ளிய உனக்கு தெரியுமில்ல. ஒனக்கும் சின்னாத்தா மவ முறைதானட்டி வருது. அவ பொண்ணு நிச்சயத்த ஒன்ன கூப்பிடாம சத்தமில்லாம முடிச்சுட்டா பாரு. நீ கூப்பிட்டாலும் போமாட்டேன்னு எனக்குத் தெரியும். மூளியா போய் விசேஷத்துல நிக்கமுடியாதுன்னு ஒனக்கும் வெவரம் இருக்கும்ல்ல.. ‘ என்று நீட்டி முழக்கி பேசியே அவள அழவைத்துவிட்டு சென்றாள்.

 

இதே ரீதியில் அவளின் அக்காகாரி ஒருத்தி, ‘வியாவாரத்துக்கு போனவன் எப்படி செத்தான்னு அவன் கூட்டாளியெல்லாம் விசாரிச்சியா. எல்லாம் தெசயன்வெள காரனுவ. கயவாணிபயலுவ.. எப்படி செத்தாலும் எங் கொழுந்தன், ஒன் வாக்கைய மண்ணுச்சட்டி கணக்கா ஒடச்சு போட்டுட்டு போயிட்டானே.. ‘ என்ற முறையில் பேசிக்கொண்டே போக, தாங்கமாட்டாமல் கனகு நாத்தனாரிடம் சொன்னாள். நாத்தனார்காரி தங்கமாதான் தாங்கினாங்க அவள. அதுவும் பக்கத்துல வள்ளியூருல தான் வாக்கப்பட்டு போயிருக்கா அவ நாத்தனார். வாரத்து ஒருமட்டமாவது வந்து பாக்காம இருக்கமாட்டாள். அவதான் சித்திக்காரி வீட்டுக்கு போய், சத்தம் போட்டதும் அதன்பிறகு இவள அதிகம் சீண்டாமலிருந்தார்கள். அதற்குள் வருடம் ஒன்று ஓடியிருந்தது.

 

கனகுவும் ஒடுங்கி யாருடனும் பேசாதிருக்கப் பார்த்தாள். அவளுக்கென ஒரு சட்டமிட்டுக் கொண்டாள். புவியரசனப் பத்தி புள்ளைங்க கூடவும் பேசவே மாட்டா. சில நேரம் மட்டும் அவன் போட்டோவுக்கு முன்னாடி போய் நின்னு தேமேன்னு பார்த்துக்கிட்டே இருப்பாள். மகன் ஏதாவது வெடுக்குன்னு அக்காகாரிய பேசினா மட்டும் சொல்லுவா, ‘அவர போல அவசரப்படாத.. ‘ என்று கண்ணு கலங்க சொல்லிட்டு நகருவாள். அப்போதே செல்வம் பேசாம ஆகியிருப்பான்.

 

ராகவி கல்யாணத்துக்கும் சாதாரணமா இருக்கிற ஒரு பட்ட கட்டி, அத அப்படியே வாரி சுருட்டி சொருகிதான் வந்தாள். அவளுக்கு அப்படி ஒன்றும் வயசு ஆகவில்லை. நாற்பத்தினாலுதான் ஆகுது. இந்த வயசுல தான் தனக்கூட படிச்ச பிரண்ட்சோட அம்மாக்கள் எல்லாம் டிசைனர் பிளவுஸ் தச்சு போடுதாங்க என்று குறைபட்டுக் கொள்வாள் ராகவி. ஆனால் கனகுவிடம் எந்த மாற்றமும் இல்லை. 

 

~~~

II

 

பள்ளி வேலை முடிந்து, ராகவி வீட்டுக்கு வந்து காப்பி போட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது, சீனுவும் வேலை முடித்து வந்தான்.

‘எனக்கும் ஒரு காப்பி போடேன்பா.. ‘ என்று சொல்லிவிட்டு முகம் கழுவ சென்றான்.

 

அவனுக்கான காப்பியை பிளாஸ்க்கில் ஊற்றிவிட்டு, தனக்கான காப்பி எடுத்துக்கொண்டு தாழ்வாரம் வந்து அங்கு போடப்பட்டிருக்கும் நாற்காலி விடுத்து, பின்கட்டுக்கு இறங்கும் படியில் அமர்ந்தாள். சீனுதான், அவர்கள் வீட்டில் கடைசி பையன். அவனுக்கு திருமணம் செய்துவைத்த கையோடு அவளின் மாமனார் சொத்தைப் பிரித்து பிள்ளைகளுக்கு கொடுத்துவிட்டார். மூத்தவருக்கு, நடு அத்தானுக்கு எல்லாம் திருநெல்வேலி டவுனுக்குள்ளேயே வீடு. இருவரும் சென்னையில் செட்டிலாகிவிட்டதால் டவுனில்தான் வாடகை கிடைக்கும் என்று கேட்டு வாங்கிக்கொண்டார்கள்.

 

சீனுவுக்கு கிடைத்தது இந்த பழைய வீடு. இது தச்சநல்லூர் போகிற வழியில் இருந்தது. வீட்டில் கார் இருந்ததால், காலையில் மட்டும் சீனு இவளை பள்ளியில் விட்டுவிட்டு பேங்க் போவது வழக்கம். வேலை செய்யும் பள்ளி பக்கமென்பதால், மாலையில் நடந்தே வந்துவிடுவாள். இப்பொல்லாம் வீடு வாங்கணும்னா பெரிய லச்சம் வேணுமே. அதுக்கு டவுனில் இருந்து போய்வரும் தூரம் பரவாயில்லைன்னு நினைப்பாள் ராகவிக்கு.

 

காரை வீடுதான் என்றாலும் வீட்டில் ஒழுகு, காக்காவெடிப்பு ஒன்றுமில்லை. ஆறு அறைகளைக் கொண்டது. சிறு மச்சு ஒன்றும் இருந்தது. தாழ்வாரம் அடுத்து தட்டுமுட்டு சாமான்கள் போட்டுவைக்க ஒரு சிறு அறையும் அதற்கடுத்தாற்போல் பின்கட்டில் சிறு தோட்டமும் இருந்தது. இரண்டு தென்னைகளும் ஒரு வேப்பமரமும் கொய்யா, சீதா மரங்களும் கொண்ட தோட்டம் அது. திருமணமான இந்த இரண்டு வருடத்தில் என்றாவது மனசுக்கு சங்கடமாக இருந்தால் இங்குதான் வந்தமர்வாள். தாழ்வார படிக்கட்டில் இருந்து தோட்டத்து மரங்களையும் குருவிகளையும் பார்த்துக்கிட்டே இருந்தாலே மனது இலேசாகி விடுவது உண்டு. சீனுவை குறித்தோ அவன் வீட்டு ஆளுங்களைக் குறித்தோ அவளுக்கு எந்த கவலையும் இல்லை. அவர்கள் எல்லாம் இவளைவிட மிகவும் மூத்தவர்கள். இவளை ஒரு மகா மாதிரியே பாத்துக்கிட்டாங்க. அவளுக்கான ஒரே கவலை அவ அம்மாதான்.  

 

அவளின் யோசனைக்கு இடையில், சீனு காப்பி ஊற்றிக்கொண்டு வந்தான். ‘என்னடா, டல்லா இருக்கே..’ புருவத்தை உயர்த்தினான். ‘ப்ச்.. ஒன்னுமில்லப்பா.. ‘ என்று உதடு பிதுக்கினாள்.

‘என்னமோ அம்மாவ நெனைச்சுக்கிட்டேன். நாளைக்கி அவள பாத்துட்டு வரவா.. ‘ என்று ராகவி கேட்க, ‘இதென்ன கேள்வி.. நானே வந்து ஸ்கூலில் பிக்கப் பண்ணிக்கவா.. ‘

‘வேண்டாம்பா. நாளக்கி மதியம் வரத்தானே. அப்படியே போய் அம்மாவ பாத்துட்டு வரேன். ஆத்தா வள்ளியூர் போச்சு. வந்துச்சான்னு தெரியல. அதுவர அம்மா தனியா இருப்பாளேன்னு தோணுச்சு.. ‘

‘சரி. போயிட்டு வா. நீ இப்படி மாஞ்சுகிட்டு இருக்கே. ஆனா என் அத்தகாரி என்னமோ உன்ன தேடாத மாதிரி, நீ போனாலும் பேசாம, டீ போடவான்னு கேட்டுட்டு அடுக்களக்குள்ள போயிரும். என்ன அம்மா பொண்ணு காம்பினேஷனோ இது.’ என்று சலித்துக் கொண்டான் சீனு.

 

‘அப்படியில்லப்பா. முன்னாடி எல்லாம் அம்மா எப்படியிருந்தான்னு உனக்குதான் தெரியுமே. அப்பா மேல ஈஷிகிட்டே இருப்பா. அப்பான்னா உசுரு அவளுக்கு. நாங்க கூட ரெண்டாம்பட்சம்தான். வாய் ஓயாம பக்கத்து வீட்டு எதிர்வீட்டு நியாயம் பேசுவா. நான் அப்பாகிட்டே பேசினா கூட அவளுக்கு கடுப்பாயிரும். தலையில எப்போவும் பூ இருக்கும். நாலு ஹேர்பின் குத்தி ரெண்டு பக்கமும் தொங்கும். பெரிய பொட்டோட இருப்பா. இந்த காலத்துல எந்த அம்மாவாவது மஞ்ச பூசுறத பாத்திருக்கோமா? அவ முகம் பூரா மஞ்சதான். அப்பா போனபிறகு ஏன் இப்படி ஒடுங்கினான்னு தெரியல. நானும் அப்போ ஸ்கூல்தானே போயிட்டு இருந்தேன். விவரமில்ல.

 

ஆனா இப்போ  நானும் வேலைக்கு சேந்து கல்யாணம் முடிச்சு செட்டிலாயாச்சு, தம்பியும் படிப்ப முடிச்சு அடுத்த வருசம் வேலைக்குப் போயிருவான். இன்னும் எதுக்கு இப்படி இறுக்கம் அவளுக்கு. அப்பா போனதிலிருந்து நமக்கு திருமணம் ஆகும்வரை அவ பேசியதை எண்ணிறலாம். அதுவும் முறைப்பாய் திட்டுற மாதிரியே பேசுவா.  இத்தனை வருஷத்துக்கு பொறவாவது அவ தளரனும். என்னமோ கவலையா இருக்குப்பா..’ என்றவளின் கண்ணில் ஈரம். சீனுவின் கண்களும் ஈரமானது. மரத்தில் அமர்ந்திருந்த கருங்குயில் ஒன்று சுவரம் மாற்றி பாட கற்றுக்கொண்டிருந்தது.

 

~~~

III

 

கேட்டை திறக்கும்போதே வீட்டில் இருந்து பேச்சு சத்தம் தெருவை எட்டிப்பிடித்தது. அம்மாவின் சத்தம்தான் அது. இத்தன சத்தமாவெல்லாம் பேசமாட்டாள என்று யோசித்துக்கொண்டே படியேறினாள் ராகவி.

 

வராந்தா தாண்டி ஹாலுக்குள் போனால், ஆத்தா சுவருல சாய்ஞ்சு உக்காந்து, எதிரில நின்னு பேசும் அம்மாவ ஆன்னு வாய பிளந்து பாத்துக்கிட்டு இருக்கு. அம்மாவின் முகம் ஒரு ஜொலிப்புடன் இருந்தது. வழக்கத்துக்கு மாறாக அடர்சிவப்பு சேலையுடன் பிரளயமாய் கதை சொல்வதுபோல் நின்றிருந்தாள்.

 

‘நீ பாக்கனுமேம்மா. அந்த உடையார்பட்டிகாரி இருக்காளே சத்தம் போட்டு ஒப்பாரி வச்சுக்கிட்டு இந்த புள்ளய அழச்சொல்லுதா. இன்னொருத்தி தல நிறைய பூவ திணிக்கா. இந்த கஸ்தூரிபுள்ள அழுதுக்கிட்டு இருக்கு. அவ பொடிசுங்க ரெண்டும் தூணுக்கு பின்னாடி ஒளிஞ்சு நிக்குக. அவள மூளியாக்க அத்தன பேரு சுத்தி நிக்காக. நம்ம சுப்பையா மச்சான் மவ இருக்கால்ல, அவ சொல்லுதா.. ‘ என்று பேசிக்கிட்டே திரும்பியவள் ஹால் வாசலில் ராகவியைப் பார்த்துவிட்டாள்.

 

உடனே, ‘நீ எப்போ வந்த.. வா, வா.. உக்காரு. செவந்தி மவ கஸ்தூரி இருக்கால்ல அவ புருஷன் இறந்துட்டான். மூணானாத்து காரியம் இன்னைக்கு. அதுக்குதான் போயிட்டு வந்தேன்..’ என்று சொல்லிவிட்டு, மறுபடியும் ஆத்தாவைப் பார்த்து திரும்பி, ’எதுல விட்டேன்? சுப்பையா பொண்ணு சொன்னதுலதான..’ என்று சொல்ல, ராகவி மெதுவாய் நகர்ந்து ஆத்தாவின் அருகில் அமர்ந்தாள். அம்மாவா இது. ஒரு சாவு வீட்டு விஷேசத்த இப்படி பேசுறது அம்மாவா என்று நம்பாமல் பார்த்தாள்.

 

‘அவ என்ன சொல்லுதா தெரியுமாம்மா, ‘ஏட்டி கஸ்தூரி, உன் வாக்க முடிஞ்சு போச்சுடி. புருஷன் இல்லாத வாக்க, உடஞ்ச மண்சட்டி மாதிரிடி. உடஞ்சு போச்சேடி'ன்னு சொல்லி மாஞ்சு மாஞ்சு அழுதுகிட்டே அவ தலயில வச்ச பூவ தாறுமாறா பிய்க்கான்னா பாத்துக்கோயேன். அந்த புள்ள தலயில கைய வச்சுக்கிட்டு பூவ பிய்ச்சி எடுக்கவிடாம பிடிக்கா. எனக்கு வந்து கோவம். நேர போயி சுப்பையா மச்சான் பொண்ண தள்ளிவிட்டேன். அவள பாத்து என்ன சொன்னேன் தெரியுமா.. ‘ என்று கண்ணை உருட்டி காட்டினாள் அம்மா.

 

‘’இங்க பாருங்கடி, இவ வாக்க ஒண்ணும் மண்சட்டியில்ல. அப்படியே நீங்க சொல்றமாதிரி உடஞ்ச மண்சட்டியா போனாலும், அவ ஒரு குயவனா பாத்து இன்னொரு கல்யாணம் கட்டிக்குவா. அவென் இவளுக்கு இன்னும் பத்து பானை செய்ஞ்சுக் குடுப்பான்..’ன்னு சத்தம் போட்டுவிட்டு, அந்த புள்ள தலையில இருந்து பூவ புடுங்கவுடாம காப்பாத்திட்டேன்’ என்று கண்கள் மினுமினுக்க அம்மா பேசினாள்.

 

இவளுக்கு என்னடி ஆச்சு.. என்கிற மாதிரி ஆத்தா தாடையில் கைவைத்து ராகவியைப் பார்க்க, ராகவி இன்னும் அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளாமல் இருந்தாள். இத்தனை பெருசாய் அம்மா பேசி இப்போதான் பார்க்கிறாள்.

‘ரெண்டு பேருக்குமா டீ போடவா..’ என்று அம்மா கேட்டுக்கிட்டே அடுக்களைக்குள் போக, ‘சக்கரையை இன்னைக்கு கொட்டிருவா..’ என்று ஆத்தா வெகு நாளைக்கு பிறகு சிரிப்புடன் சொன்னாள். ராகவிக்கும் அப்படிதான் தோன்றியது.

~~~~~