காதலே கவிதை - அம்ரிதா ப்ரிதம்

அம்ரிதா ப்ரிதம்
(1919 - 2005)

காதலை கடக்க நேர்ந்த எவரையும் அது விட்டுவைப்பதில்லை. அலைகழிக்க செய்து உவகை, அழுகை, ஆத்திரம், மௌனம், இறப்பு என்னும் கலவைகளுக்குள் உலர்த்தி எடுத்து அடங்குகிறது.

காதலைக் கொண்டாடும் கலாசாரங்களில் அதை தூய அன்பென்றும் காதலித்தவனையே கைப்பிடிப்பவள் பாக்கியசாலியென்றும் அதை இழந்தவர்கள் அபாக்கியவாதிகளாகவும் தன்னையே மாய்த்துக் கொள்பவர்களாகவும் காட்டப்பட்டிருக்கிறது. கலாசார காலகட்டங்கள் மாறிய காலத்தில் காதலும் பல அவதானிப்புகளுடன் பயணிக்கத் தொடங்கியது.

இருபதாம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்த பஞ்சாபி கவிஞர் அம்ரிதா ப்ரிதம் அவர்களின் வாழ்க்கையை சற்று காதலின்பால் நோக்க நேரம் கிடைத்தது. அவர் காலத்தில் வாழ்ந்த சக பெண்களை விட மிகுந்த தைரியமும் தன்னுயர்வும் கொண்டவர். சிறு வயதிலேயே தாயை இழந்து, திருமணமும் முடித்து வைக்கப்பட்டது. லாகூரில் வசித்து வந்தார். அவரின் இளம்வயது இந்தியா பாகிஸ்தான் பிரிவினையை சந்தித்திருந்தது. அந்த காலகட்டத்தில் நடந்தவைகளை பஞ்சாபி மற்றும் இந்தியில் கவிதையாய் தொகுத்திருந்தார். அவை மிகவும் பிரபலமானவை. அவரின் கவிதைகள், நாவல்கள் போன்றவற்றிற்கு, Sahitya Akademi Award (1956), Jnanpith Award (1982), Padma Vibhushan (2004) கிடைக்கப்பெற்றன.

அவருக்கு காதலாய் ஸாஹிர் லூதியான்வி கிடைத்தபோது, அம்ரிதாவுக்கு ப்ரிதமுடன் திருமணம் ஆகியிருந்தது. அம்ரிதாவும் ஸாஹிரும் சந்தித்துக் கொண்ட இலக்கிய நிகழ்வில் காதல் முதல் பார்வையிலேயே சிக்குண்டது.

அன்றிரவு மழையின் காரணமாய் அந்த கிராமத்திலேயே தங்க வேண்டிவந்தது. ஸாஹிருடன் இணைந்து நடந்த நினைவுகள் அவரின் கவிதை தொகுப்பில் இணைந்தன. அவரின் நிழலுடன் தான் நடந்ததை நினைவுகூர்கிறார் அவரின் சுயசரிதையில். இருவருக்கு இடையே ஆன இடைவெளி இரண்டு விஷயங்களால் மட்டுமே என்கிறார்.

‘There were two obstacles between us – one of silence, which remained forever. And the other was language. I wrote poetry in Punjabi, Sahir in Urdu.’

அவர்கள் இருவருக்குமான காதலில் மௌனம் அதிகமான சத்தங்களை ஏற்படுத்தியிருந்தது. ஆழமான காதலின் வலிகளுடன் அம்ரிதா பயணித்தார். ப்ரிதமுடன் ஆன அவரின் மணவாழ்க்கை முதலிலிருந்தே சரிவர கட்டமைக்கப்படவில்லை. இரு குழந்தைகளுடன் பிரிதல் உறுதியாயிற்று.

ஸாஹிர் லூதியான்வியிடம் காதலுடன் கரம் பற்ற விரும்பிய அம்ரிதா அதிக காதல் கவிதைகளை எழுதியிருந்தார். நாவல் ஒன்றும் 'Aakhari Khat' அவர்களின் முதல் சந்திப்பை விவரித்தது. அவரின் ‘Sunehray’ (Messages) என்னும் கவிதை நூலுக்கு சாகித்திய அகாடெமி விருது கிடைத்தது.

அவர்கள் சந்தித்துக்கொண்ட இரவுகளில் லூதியான்வி குடித்த சிகரெட்களின் மிச்ச துண்டுகளை சேகரித்து வைத்து, அம்ரிதா தனிமையில் இருக்கும்போது புகைப்பதுண்டாம். அது லூதியான்வியை ஸ்பரிசத்தலுக்கு சமமானதாய் இருந்ததாக தன்னுடைய சுயசரிதையில் 'Raseedi Tikkat' ( Revenue Stamp) குறிப்பிட்டுள்ளார்.

அம்ரிதா ஸாஹிரின் மேல் வைத்திருந்த ஆழமான காதலும் அவரின் கை பிடித்து நடக்க விருப்பப்பட்டதையும் வெளிப்படையாகப் பகிர்ந்துள்ளார். ஆனால் ஸாஹிரோ அவ்வாறு இல்லை. மிகுந்த மௌனம் சுமந்தவர். பிரிவினைக்கு பிறகு, பம்பாயில் குடியேறி அங்கு பத்திரிக்கை ஆசிரியராக பணியாற்றினார். தான் அம்ரிதாவை காதலிப்பதாகவோ தனக்காகத்தான் அம்ரிதா காதலை கவிதையாக்குகிறாள் என்று சொன்னால் தன நண்பர்கள் சிரிப்பார்கள் என்று எண்ணியவர்.

இருவரும் சந்தித்தது மிக குறைவாக இருந்தாலும் காதல் கடிதங்கள் அதிகமாய் பரிமாறிக் கொள்ளபட்டிருந்தன. அம்ரிதாவைப் போல ஸாஹிர் இல்லை. அவரின் கவிதைகள் இடதுசாரி இலக்கியம் சார்ந்திருந்தது. காதல் இரண்டாம் பட்சமாய் இருந்தது.

அம்ரிதாவின் இத்தனை காதல் அழைப்புகளையும் அவர் இழந்த காரணம் அவரின் தாயின் மீதான மிகையான அன்பு எனக் கூறுகிறார் அம்ரிதா. சிறுவயதில் இருந்தே தாயின் கட்டுப்பாட்டில் வளர்ந்ததால், அவரால் இன்னொரு பெண்ணை ஏற்றுக்கொள்வதில் சிரமம் இருந்தது.

பின்னாளில் சுதா என்னும் கவிஞருடனும் இன்னும் சில பெண்களுடன் எந்த கட்டுப்பாடுகளும் இல்லாத ஸாஹிருக்கான உறவு காரணமாக அம்ரிதா சற்று விலகி இம்ரோ என்னும் ஓவியருடன் இறுதிவரை இணைந்திருந்தார்.

இதை கேள்விப்பட்ட ஸாஹிர் மனவருத்ததில் கவிதைகள் இயற்றியதாகவும் தெரிகிறது. அம்ரிதாவின் அளவு கடந்த காதலை ஏற்க இயலாத கோழைதனத்தை அவர் எழுதியிருந்தார்.

"Mehfil se uth jaane walo,
Tum logo par kya ilzam
Tum aabad gharo ke vasi
Main awaara aur badnaam."

(People who leave a happy gathering
What blame can I place on you?
You come from prosperous homes,
And I am infamous and delusional.)

காதலை காதலால் அணைக்கும் சாகசம் எல்லோருக்கும் அமைவதில்லை. இத்துனை அன்பு கொண்டிருந்த அம்ரிதாவின் காதலை ஏற்கமுடியாத கோழையாய் ஒரு கவிஞன், தன்னைத் தானே வருத்திக்கொண்டு இறந்திருக்கிறான். சரியான தருணத்தில் சொல்லமுடியாத செயல்படுத்தமுடியாத ஆண்களின் காதலால், பெண்கள் அதிகமாய் துன்புறுகின்றனர்.

அம்ரிதா ப்ரிதமின் எல்லையற்ற காதல் போல் இந்த உலகில் அனேகர் வாழ்வில் நிகழ்வதுண்டு. தன்னைவிட அதிகமாய் நேசிப்பவரை காதலித்திருக்கிறார்கள். மனதில் வலியையும் அதனால் ஒரு சுகத்தையும் கொடுக்கவல்ல சக்தி இம்மாதிரியான காதலுக்கே மட்டுமே உண்டு.

காதலில் தோன்றும் கனவுகளும், சந்திப்புகளின் சமயம் விட்டுச்செல்லும் தடயங்களும் எங்கும் மறைவதில்லை. அம்ரிதாவின் கண்ணீர் கலந்த உறங்கா இரவுகளைப் போல இங்கு தைரியமற்ற ஆண்களின் மௌனங்களால் எத்தனையோ பெண்களின் உடைந்த இதயங்கள் உறங்காமல் அழுதுக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன.

காதலின் சக்தி இணைக்கும் இரு இதயங்களை உயிருடன் கொல்லும் ஆற்றல் பெற்றது. அம்ரிதா ப்ரிதம் - ஸாஹிர் லூதியான்வி காதலும் அதில் ஒரு சான்றாய் எழும்பி நிற்கின்றது.


"Rall gai si es vich ik boond tere ishq diEsse layi 

main zindagi di saari kudattan pee layi"

Just because a drop of your love had blended in

I drank down the entire bitterness of life.

                                                   ~ Amrita Pritam

மூணாறு தேயிலை தோட்டத்து பெண்கள்..

போராட்ட களம்..

கேரள மாநிலத்தின் மூணாறு தேயிலை தோட்ட பெண் தொழிலாளிகள் 2015 யில் ஊதிய உயர்வுக்காக போராட்டம் நடத்தி வெற்றியும் பெற்றனர். அந்த காலகட்டத்தில் அவர்களின் ஒழுக்கம் குறித்தும் அவர்களின் ‘பெம்பிளை ஒருமை’ அமைப்பு குறித்தும் கேரள மின் துறை அமைச்சரும், மார்க்ஸிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் கேரளா மாநில செயற்குழு உறுப்பினருமான தோழர்.எம்.எம்.மணி மிகவும் மோசமாகப் பேசியதாகக் குற்றச்சாட்டுகள் வைக்கப்பட்டன. அதை எதிர்த்து குரல் கொடுத்திருக்கின்றனர் அந்த பெண்கள்.

அவர் அரசு அதிகாரிகள் மீதே ஒழுக்கம் சார்ந்த குற்றம் சுமற்றியதாகவும். ‘பெம்பிளை ஒருமை’ அமைப்பு போராட்டம் நடந்த காலகட்டத்திலும் இம்மாதிரியான ஒழுக்க சீர்கேடான விஷயங்கள் நடந்ததாக மட்டுமே அமைச்சர் கூறியதாகவும் அவரின் மலையாள பேச்சின் தமிழாக்கம் சுட்டுகிறது.

https://thetimestamil.com/2017/04/24/கேரள-அமைச்சர்-தமிழ்-பெண்/

கேரளா, கம்யூனிசம் பேசும் குதர்க்கவாதிகளை (Critical Thinkers(!) என்றும் சொல்லலாம்) கொண்ட பிரதேசம். இந்த கம்யூனிசம் என்பது பொதுவியலை பேசும் ஓர் அமைப்பு. கம்யூனிஸத்தில் புழங்கிவரும் ‘தோழமை’, ஆண் பெண் என்னும் பால்பாகுபாடை உடைத்தெறிந்த சொல். இதனூடே கலவியல் குறித்து பேசுவோரும் உண்டு. அவ்வாறு உண்டா இல்லையா என்பது அதிலிருக்கும் மனிதர்களின் விருப்பம் சார்ந்தது என்று சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

பெண்ணை மட்டுமே குறிக்கும் படிமங்களான, ‘கற்பு’, ‘வேசி’, ‘விபச்சாரம்’ போன்ற சொற்பிரயோகங்கள் கம்யூனிசத்துக்குள்ளும் பேசப்படுவதால், ஆண் பெண் இருபாலாரின் மீதும் வைக்கப்படும் குற்றச்சாட்டுகள் இந்த கம்யூனிச சதுரத்துக்குள் நடுநிலை கொண்டு பார்க்கப்படும் என்று முழுமையாய் நம்புவதற்கில்லை.

அரசு அதிகாரிகள், அரசு விருந்தினர் இல்லத்தை மது போதைக்கும், தவறான பெண்களுடன் சகவாசம் வைத்துக் கொள்ளவும் பயன்படுத்தியதை சொன்ன அமைச்சர், எதற்காக இந்த பெண்கள் நடத்திய போராட்ட காலத்தை, அதாவது 2015, அதற்குள் இழுக்கவேண்டும்? அந்த போராட்டம் நடத்திய பெண்கள் இந்த விஷயத்தில் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதாக, அமைச்சர் சொன்னதாகத்தானே பொருள் கொள்ளமுடியும். இந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், பெண் என்பவளின் ஒழுக்கநிலைக்கு கூடுதல் அழுத்தம் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதைக் காணலாம்.

ஒவ்வொரு முறையும் ஆண்களின் ஒழுக்கம் சார்ந்த முறைகேடுகள் நடக்கும்போதும் அதை பெண்ணின் மீதே திருப்ப, பெண்ணுக்கு எதிரான அடக்குமுறைக்குள் கொண்டுவந்து நிப்பாட்டவே அரசியல்வாதிகளும் ஊடகங்களும் முயற்சிக்கின்றன.

இதன்மூலம் போதைக்காகவே பெண் என்னும் நடைமுறை, ஒவ்வொரு முறையும் இந்த ஊடகங்களால் முன்னிறுத்தப்படுகிறது. பெண்களை மூர்க்கமாய் எழச்சொல்லுகிறது. ‘ஆணாதிக்கம், ஆணாதிக்கம்..’ என்று பெண்கள் முழங்க முழங்க ஆண் சமூகம் சந்தோஷமாய் படையல் சாப்பாடு சாப்பிடுகிறது. கலகத்தை உண்டு பண்ணிய திருப்தியுடன் ஊடகமும் அடுத்த பக்கம் முகம் திருப்பிக்கொள்கிறது.

பெண்களை ஒழுக்கம் கொண்டு ஊனப்படுத்தாமல் தனிமனிதனும் சரி, ஊடகங்களும் சரி, அரசாங்கம் செய்யும் அரசியலாளர்களும் சரி இருப்பதில்லை.

அவர்கள் என்ன இலட்சியத்துக்காக, தேயிலை தோட்ட பெண் தொழிலாளர்களின் ஊதிய உயர்வு குறித்தும் சுகாதாரம் மற்றும் பாதுகாப்பு பிரச்சனை குறித்து அதை 9 நாட்கள் போராட்டத்தில் அடைந்தும்விட்ட பிறகு, இத்தனை மாதங்கள் கழித்து அவர்களை இழிவுபடுத்தி பேசிய அமைச்சரின் பேச்சு கண்டிக்கதக்கதே. அவர் கிராமத்து ஸ்டைலில் பேசிவிட்டார், அதுதான் சரியாய் புரிந்துக் கொள்ளபடவில்லை என்றெல்லாம் முதலமைச்சரே சாக்குபோக்கு சொல்கிறார்.

தங்களுக்கு அரசியல் அமைப்புகளின் துணை தேவையில்லை என்று சொல்லி தனித்து போராடி வெற்றி கண்டவர்கள் அந்த தேயிலை தோட்ட பெண்கள் அமைப்பு தோழிகள்.

ஒரு பிரச்சனைக்காக போராடிய பெண்களைக் கொச்சைப்படுத்தி பேசி, பெண்ணின் ஒழுக்கத்தை குற்றச்சாட்டுக்கு உள்ளாக்கி அவளை பலவீனபடுத்தப் பார்க்கும் விஷயங்களைச் செய்கிறார்கள்.

அமைச்சர் சொன்னதை தவறு என்று ஒத்துக்கொள்ளாத முதலமைச்சரும், தான் பேசியது தவறு என்று மழுப்பலாய் ஒரு மன்னிப்புடன் அமைச்சரும், அதை ஏற்றுக்கொள்ளமாட்டோம் என போராடும் பெண்கள் உறுதியாயும் இருக்கிறார்கள்.

பெண்களுக்காவே படைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒழுக்கக் கோட்பாடுகளை நாம் மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டிய சமயம் இது. இம்மாதிரியான நிகழ்வுகள் நம்மை சீர்தூக்கி பார்க்கவைத்து சரி செய்துக்கொள்ளவும் முன்னேற்ற வழிகளை காட்டவும் உதவும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. போராட்ட களம் நம்மை உயர்த்திக்கொள்ள வழிவகுக்கட்டும்..

திசை மாறாமல் போராடுங்கள் பெண்களே!!

மலையுச்சியும் பள்ளத்தாக்கும்..

காலம் விரயமாகிறது 

காற்று சத்தமடங்கி படுத்திருக்கிறது 

உயிர் விலக்குவதான குற்றச்சாற்றுடன் 

உச்சியின் விளிம்பில் நிற்கிறாய் 

வெகு நேரமாய் 

உயிரை பிரிக்க

தென்றலாக, புயலாக எதுவாகவும் 

காற்று, உன்னருகிலில்லை 

உன் பாதங்களில், நீயறியாமல்,

உச்சியிலிருக்கும் உன் சுவடுகளை 

பள்ளத்தாக்கிற்கு கொண்டு செல்ல

ஆக்கினை சக்கரம் முனைப்பாய் நிற்கிறது

அதன் வழி, உன் தேகத்தை 

காற்று சுமக்கும்முன் 

கனத்திருக்கும் நெஞ்சத்திற்கு 

பெரும் சுவாசம் கிடைக்கக்கூடும்

பாதி தொலைவில் 

அதை பற்றிக்கொண்டு மேலெழும்ப

விழைவதாய் பெரும் ஒலியெழுப்புகிறாய் 

பள்ளத்தாக்கில் இருப்பவர்கள் 

அதை எதிரொலியென குழந்தைகளுக்கு 

சொல்லி மகிழ்கிறார்கள்..

நீயா நானா

பெண்களும் அம்மாக்களும் 

நீயா நானா என்னும் தனியார் தொலைக்காட்சியின் நிகழ்ச்சியில் பெண் பிள்ளைகளுக்கும் அவர்களின் அம்மாமார்களுக்குமான விவாதம்.  பிள்ளைகள் தங்களுக்கு திருமணத்திற்கு 100 பவுன் நகை, கார் என்றெல்லாம் நிபந்தனைகள் விதித்ததும் பெற்றோர் முழித்துக்கொண்டிருந்ததும் எல்லோராலும் பார்க்கப்பட்டது. 

அதில் பேசிய பெண்பிள்ளைகளைத் தராசில் ஏற்றாதவர்கள் கிடையாது. பெற்றோரின், உடன்பிறந்தோனின் சிரமம் உணராது பேசியது அவர்களேதான். அதன்பின் படிந்திருக்கும் நியாயங்களைப் பற்றியும் நாம் பார்க்கவேண்டும்.

அவர்கள் தங்கள் பெற்றோர் மீது வைத்த முதலும் முடிவுமான குற்றச்சாட்டு, சிறுவயதில் இருந்தே சாப்பாடு, படுக்கை, படிப்பு என்பதில் தொடங்கி திருமணம் வரை தொடரும் ஆண், பெண்ணென்ற பால் பாகுபாடு.

ஆண், பெண் பாகுபாடு பார்ப்பது பெரும்பான்மையான மத்தியதர குடும்பங்களில் வழக்கமான ஓன்று. பையனுக்கு திருமணம் முடித்துவைத்து அவனோடு இருக்கப்போகிறோம், அவன்தான் நம்மைக் காப்பற்றப் போகிறான் என்னும் பழைய நூற்றாண்டின் இந்திய சமூக கோட்பாடுதான் இதற்கு காரணம்.

இந்த கால சூழலில் பெண்ணுக்கு படிப்பு கொடுப்பது கட்டாயம், கௌரவமென ஆக்கப்பட்ட சூழ்நிலையில் அவளுக்கு கல்வி கொடுக்கப்படுகிறது. பள்ளியிறுதியில் நன்றாக படித்தால் இஞ்சினியரிங் படிப்பும் இல்லையென்றால் ஏதோ ஒரு பட்டப்படிப்பை கொடுத்து, திருமணம் செய்து அனுப்புவது என்பது முடிவு செய்யப்பட்ட ஓன்று.

இதை தெளிவாய் சொல்லி வளர்க்கிறார்கள் பெற்றோர். இதை அருமையாய் புரிந்துக்கொள்ளும் இந்த பெண் பிள்ளைகளுக்கும் நம் திருமணம்தான் இவர்களுக்கும் நமக்குமான கடைசி பந்த நிமிடம் என்பதை உணர்ந்துக் கொள்கின்றனர். அதனால்தான் திருமண நேரத்தில் 80 பவுன் நகை, கார், வீடு, நிலம் போன்ற எதிர்பார்ப்புகள் அவர்களின் மனதில்.

அடுத்ததாய், முன்பெல்லாம் திருமணம் செய்தபிறகு கிடைக்கும் வாழ்க்கைதான் இறுதிவரை சாசுவதம் என்னும் மனநிலை இருந்தது. அதற்காக தன்னை முழுமூச்சாய் அனுசரிக்க ஆணும் பெண்ணும் கற்றுக்கொண்டார்கள்.

இப்போது அப்படியில்லை. வசதிக்காகவும் வாய்ப்புகளுக்காகவும் ஆசைப்பட்டு முடித்து வைக்கப்படும் திருமணங்கள், அதன்பிறகு அந்த உறவு தொடர்வதில் உள்ள சிக்கல்கள், கணவன் என்னும் ஆண்மகனின் மீதான நம்பிக்கையற்ற நிலை, பெண்ணியம் என்பதன் உண்மை கருத்தறியாமல் நடந்துக்கொள்ளும் பெண்ணின் தன்னிச்சையான சுதந்திர போக்குகள் இவையெல்லாமே திருமணபந்தத்தை கேள்விக் குறியாக்குகின்றன.

இந்த மாதிரியான சமூக காலத்தின் அழுத்தம் இப்பெண்களின் மனதில் சஞ்சலத்தை உண்டாக்குகின்றன. பின்னாளில் தனக்கு பொருளாதார நெருக்கடி இல்லாமல் வாழவேண்டும் என்னும் அச்சம் கலந்த நோக்கே பெற்றோரிடம் போடும் நிபந்தனைகளுக்கு காரணம்.

பெற்றோரே, உங்களின் வளர்ப்பை மாற்றிக்காட்டுங்கள். ஆணோ பெண்ணோ பாகுபாடின்றி படிக்கவைக்கிறோம், வேலை பார்க்க வைத்து திருமணம் செய்விக்கிறோம் என்னும் முறைமையை பெற்றோர்கள் ஏற்கவேண்டும். அதிலேயே பெண் நிமிர்வதற்கான வழிகளையும் ஆணை உயர்த்திப் பிடிக்கும் சமூக வாழ்வியல் சமன்பாடும் தென்படும்.

தனிமனிதனிடம் இருந்துதான் சமூகத்துள் சிந்தனைகள் ஊன்றப்படுகிறது. அச்சிந்தனையை பால் பாகுபாடின்றி சமன் செய்வோம். பாசம் மறந்து, எதிலும் நம்பிக்கையற்று, பணம் ஒன்றே குறிக்கோளாய் பேசும் இளைய சமுதாயத்தை மாற்றிக்காட்டலாம்.

~ அகிலா..

மகளிர் தினத்தில்..

ஆண்கள் 

‘என்னவெல்லாமோ எழுதுறியாம், உனக்கென்ன தெரியும் அதை பற்றி..’ – இது ஒரு கணவன் என்னும் ஆணின், மனைவி என்னும் பெண் குறித்த தெரிதலுக்கான கேள்வி என்றால், இல்லை என்பேன்.
‘உனக்கு இது குறித்து ஒன்றும் தெரியாது. எதுக்கு லூசு மாதிரி எழுதுறே’ என்பதற்கான நாகரீக கேள்வி அது.


மனிதர்களையும் மனித மனங்களையும் அவர்களின் வாழ்வியல் விஷயங்களையும் பற்றி சமூகவெளிகளில் பேச பெண்ணுக்கு அனுமதி இன்னும் முழுதாய் கிடைக்கவில்லை என்பது வருத்தமே.


நிறைய மேடைகளில் பேசும்போது, ஆணுக்கு இணையாய் பெண்ணும் அமர்கையில் அவளுக்கு அந்த மேடையில் கிடைக்கும் மரியாதை தனித்துவம் வாய்ந்தது.


அப்படியான பிரபலங்களைக் குறித்து வீட்டில் தன் மனைவியிடம், ‘எப்படி பேசுறாங்க...அருமை..’ என்று சிலாகிக்கும் ஆண்கள் உண்டு. சிலர் அதற்கும் ஒருபடி மேலே போய், ‘நீயும் இருக்கியே, எதுக்கெடுத்தாலும் மூக்கை வடிச்சுகிட்டு..’ என்று சொல்வதும் உண்டு.
என் தோழிகளில் சிலர் அவர்களின் கணவர்களைப் பற்றி, ‘மரியாதை கொடுக்கிற மாதிரியும் மரியாதை கொடுக்காத மாதிரியும் இருக்கு..’ என்று சொல்வதுண்டு. இதற்கு காரணம், இப்போதெல்லாம் கிட்டத்தட்ட ஆண்களுக்கு நிகரான அளவில் பெண்கள் மேடைகளில் நிற்பதைக் காண்கிறோம். அதாவது அவ்வளவு உயர்ந்திருக்கிறார்கள்.

ஒரு இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன், இதைவிட மிகக் குறைவான பெண்களே உயரத்திற்கு வந்தார்கள். அவர்களுடன் பழகிய ஆண்கள் ‘நம்ம மனைவி, வீட்டில் இருப்பதே மேல், தனக்கும் தன் பிள்ளைகளுக்கும் வேலை செய்துகொண்டு..’ என்ற நினைப்பு அதிகமாய் இருந்தது. அதனால்தான், அந்த காலகட்டத்தில், பெண் பார்க்கும் படலங்களின்போது,‘பெண் படித்தால் குடும்பமே படித்தமாதிரி’ என்று பாரதியார் சொன்னதை தவறாக எடுத்துக்கொண்டு, பெண் படிச்சிருக்கணும், ஆனால் வேலைக்கு போகவேண்டாம் என்று சொன்னது அன்றைய ஆண் சமூகம்.

பெண்கள் நிறையப்பேர் உயர்ந்திருக்கும் இன்றைய சூழலில் ஒரு ஆணுக்கு பெண்ணை எவ்வாறு கையாளுவது என்பது புரிபடாமல் போகிறது. இது ஒரு Transistion Period அவர்களுக்கு.

தான் மிகுந்த அறிவாளியென காலம்காலமாக கற்பனை செய்துவைத்திருக்கும் ஆணுக்கு, வெளிவுலகில் கம்பீரமாய் நடமாடும் பெண்களைக் காணும்போது, ஒரு சுய அலசல் தேவையாகிறது. இந்த சுய அலசலில், தான் வெளியே சந்திக்கும் பெண்களை மட்டும் உயர்த்துவதா அல்லது வீட்டிலிருக்கும் இவளையும் உயர்த்துவதா அல்லது உயர்த்துவது மாதிரி பேசமட்டும் செய்வதா என்னும் குழப்ப மனநிலைக்குள் செல்கிறான்.

இந்த காலகட்டத்தில் முன்பில்லாததைவிட பெண் குறித்த புறம் பேசுதல், அவளின் பாலியல் ஒழுக்கம் குறித்த நிலையை just like that ஆக பேசிசெல்வது அதிகமாய் நிகழ்கிறது எனலாம்.


பெண்ணை போதைக்காகவும் குழந்தை வளர்ப்புக்காகவும் மட்டுமே பயன்படுத்திய ஆண் சமூகம், தன் படிமங்களை மாற்றிக்கொண்டு வளர்ந்துவந்தாலும், தான் வெளிவுலகில் பார்க்கும் பெண்களில் போதைக்கு உகந்து வருவாளா என்று உரசிப்பார்க்கும் குணம் மட்டும் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறது. இணங்காத நிலையில், அப்பெண் குறித்த அவதூறுகளைப் பரப்ப தயங்குவதுமில்லை இந்த ஆண் சமூகம்.


‘நேரில் பார்க்க நல்லாயிருக்கமாட்டா..’
‘Full ஆ மேக்கப்..கிழவி..’
‘அவரு அந்தம்மாவை பற்றி பேசுவதிலேயே தெரிகிறது, இரண்டு பேருக்கும் லிங்க் இருக்குன்னு ...’ – இன்னும் முடிக்க கூசும் விஷயங்களைப் பேசுவது
‘பிள்ளை குட்டியெல்லாம் இங்கே விட்டுட்டு அப்படி என்ன சம்பாத்தியம்..’
‘அதுதான், பொம்பளைன்னு ஒரு அடையாள அட்டை இருக்கே.....’


இம்மாதிரியான பேச்சுக்களுக்கு மட்டும் இன்றுவரை ஆண்களிடம் முற்றுப்புள்ளியே இல்லை. அன்று பெண்கள் இதற்காக மூலையில் உட்கார்ந்து அழுதார்கள். கணவனின் கால் பிடித்து கதறினார்கள். தற்கொலை செய்துகொண்டார்கள். இன்று பெண்களில் பெரும்பாலோர் இந்த மூர்க்கமான பேச்சுகளை தட்டி உதறிவிட்டு தன் பாதையில் போய் கொண்டிருக்கிறார்கள். இதுவும் ஆண்களுக்கு புதிதுதான். தாங்கமுடியாமல் இன்னும் அதிகமாய் பேசுகிறார்கள். ஒரு கட்டத்தில் சமன்படுவார்கள்.


பெண்களின் பாலியல் ஒழுக்கம் குறித்த பேச்சுகள் அன்று நிறுத்தப்படும். அதுவரை அதிகமாய் கவலைபடாமல், காத்திருப்போம்..

~ அகிலா..