சாளரத்தின் பதில்...

அசைக்கவே முடியாத வழித்தடங்களாய்   

மாறிப்போன மரத்தின் வேர்கள், 

விழுதுகளை சரி நிறுத்தி 

தாங்கிக் கொண்டன இலைகளின் பாரத்தை... 

கிளைவிட்டு அடைத்து மெழுக

ஒரு நீலவானமே தேவைப்பட்டது...

மேலே நட்சத்திரங்களின் கண்சிமிட்டலில்

சொட்டாய் வழிந்த நீர்த்துளிகள் 

நிலாக்களைக் காட்டிச் சென்றன... 

தொட்டு வீசிய வாடைக் காற்று  

சட்டென்று திறந்துவிட்டது சாளரத்தின் பாதியை...

கருப்பின் நிழலை வறுமையாக்கி
வானின் வெளிச்சப் பூக்களை உள் தெளித்து 
முத்தமிட்டுக் கொண்டிருந்தது, 

அறை முழுவதும் 
ஊமையாய் படர்ந்திருந்த இருளை...
   
இன்னும் 
மூடுவதும் திறப்பதுவுமாக
காற்றின் அசைவுக்கு
நடந்துக் கொண்டேயிருக்கிறது 

சாளரத்தின் பதில்...