எனக்கு எண்பத்தியிரண்டு

 உனக்கு எழுபத்தியாறு...

ஆட்டோக்காரரின் துணையோடு

உன் கைபிடித்து இறக்கி

ஆஸ்பத்திரியின் நாற்காலியில்

அமரவைக்கும் போது

காலையில் வீட்டில் கேட்ட குரல்கள் ஞாபகத்தில்

‘இதுங்கல்லாம் வாழலைன்னு யார் அழுதா’ 

சீட்டு எடுத்துவிட்டு திரும்பினால்

நாற்காலிகள் நிரம்பியிருந்தன....

ஒரு சுவற்றில் சாய்ந்து நின்று

உன்னையே பார்த்து கொண்டிருந்தேன்

இளவயதில் உன் சேலை

முந்தானை என் கையில்

ஆனாலும் பம்பரமாய் நீ.....

நடுவயதில் உன் சேலை

முந்தானை என் பிள்ளைகளின் கையில்

அப்போதும் பம்பரமாய் நீ.....

மத்திம வயதில் உன் சேலை

முந்தானை உன் இடுப்பில் சொருகப்பட்டு

அதில் உன் பேரப்பிள்ளை

அப்போதும் முடியாமல் பம்பரமாய் நீ......

வயது போன காலத்தில் உன் சேலை

முந்தானை மீண்டும் என் கைகளில்

உன் கை எலும்புகள் முறுகிய நிலையில்

உன் சேலையே நான்தானே

இப்போது பம்பரம் நீ இல்லை

நான்தான் உன்னை சுற்றி பம்பரமாய்....

எத்தனையோ இரவுகளை

பார்த்துவிட்டோம் கடந்தும்விட்டோம்

சேர்ந்து சிரித்திருக்கிறோம்

சண்டையிட்டிருக்கிறோம்

அழுதும்கூட இருக்கிறோம்

நோயின் அழுத்தம் தாங்காமல்

உன் சாவை நீ உரக்க அழைக்கும்

இப்போதைய இரவின் குரலை மட்டும்

தாங்கமுடியவில்லை அன்பே....

நான் மரித்து நீ உலகில்

நீ மரித்து நான் உலகில்

யோசித்து பார்க்கிறேன்

இரண்டில் எது சரியென்று
இரண்டுமே சரியில்லை....

இருவரும் மரித்து

நம் உலகில் நாம்

எப்போதும் போல்

ஒன்றாகவே.....