என் தாத்தாவும் தமிழும்....

                           நான் பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருக்கும் போது, தமிழ் என்பது என் அந்நிய மொழியாகி போனது. காரணம் எல்லாருக்கும் தெரிந்ததுதான் - convent + English மேல இருந்த மோகம். இந்த சமயத்தில்தான்  என் தாத்தா கண் அறுவை சிகிச்சைக்காக Madras இல் (பழைய சென்னை) இருக்கும்  எங்கள்  வீட்டுக்கு  வந்திருந்தார்கள். தாத்தா, என் அம்மாவின் அப்பா மட்டுமல்லாது என் அப்பாவின் தாய்மாமாவும் கூட. அவர்களை கவனித்து கொள்ளும் பொறுப்பு வீட்டின் முதல் பெண்ணான என் தலையின் மீது விழுந்தது. நான் ரொம்ப பொறுமைசாலி என்பது என் அம்மாவின் கணிப்பு (உண்மைதான், நம்புங்க...).

                             இதற்காக நான் தியாகம் செய்த விஷயங்கள் நிறைய. என் dance class, hindi class எல்லாம்  மூன்று வாரத்திற்கு cut ஆனது.  என் வீட்டு எதிரில் தான் கலைவாணர் அரங்கம். அங்கு மேடை ஏறும்  நாடகங்கள், children's film festival etc., etc.,  இதை எல்லாம் சில மாதங்களுக்கு துறக்க வேண்டி இருந்தது (அந்த வயசில் இதெல்லாம் பெரிய விஷயம்தான்).

                            தாத்தா ஊரில் இல்லாததால் அங்கிருக்கும் வயல் வேலைகளை பார்ப்பது சம்பந்தமாக என்னுடைய பெரிய மாமாவிற்கு (மாமாவிற்கு மட்டும் இல்லை ஊரில் உள்ள வேறு சில பெருசுகளுக்கும் தான்) தாத்தா அடிக்கடி கடிதம் எழுதுவது உண்டு. கண் பார்வை சரியில்லாததால், நான் தான் தாத்தாவுக்காக கடிதம் எழுதுவது வழக்கமாகி போனது.

                            தாத்தா சொல்ல சொல்ல நான் எழுதுவேன் அதுவும் தமிழில். ஓவ்வொரு paragraph எழுதியதும் அதை படித்து காட்டவேண்டும். தப்பாக எழுதினாலோ அல்லது படித்தாலோ சத்தம் போடுவார்கள். அம்மாவிடம் complaint பண்ணி பார்த்தேன். அம்மா கண்டுக்கவே இல்லை. அடுத்தது  அப்பா ....பிரயோஜனமில்லை .

                             ரொம்ப பொறுக்கமுடியாமல் ஒரு முறை  மாமாவுக்கு கடிதம் எழுதும் போது கடிதத்தின் கடைசியில் தாத்தாவிற்கு தெரியாமல் மாமாவிடம் complaint எழுதிவிட்டேன். நான் எழுதியதை தவிர தாத்தா dictate பண்ணி எழுதியதை மட்டும் படித்து காண்பித்துவிட்டு சமர்த்தாக கடிதத்தை post பண்ணிவிட்டேன். 

                              அடுத்த வாரமே மாமா மெட்ராஸ் வந்த போது, எங்க தாத்தாவிடம் 'ஏன் சின்ன பிள்ளையை சத்தம் போடுறீங்க?' என்று திட்டிவிட்டு போனார்கள். ரொம்ப சந்தோஷமாக இருந்தது. இனிமேல் தமிழில் கடிதம் எழுதும் தொல்லை இல்லை என்று நினைத்திருந்தேன். ஆனால் தாத்தா விடுவதாக இல்லை. என்ன ஓன்று... தாத்தா என்னை  சத்தம் போடுவது குறைந்திருந்தது....இல்லை என்றால் நான் நிறைய கடிதம் எழுதி எழுதி தமிழ் சற்று நன்றாக எழுத கற்றுக் கொண்டிருக்கவேண்டும். இப்படியாகத்தான் என் தாத்தாவால் என் அருமை தமிழ் வளர்ந்தது . தமிழின் மீது எனக்கிருந்த வெறுப்பு குறைந்தது.  

                              அதன் பிறகு என் பத்தாம் வகுப்பு தமிழ் ஆசிரியை லக்ஷ்மி அவர்கள். தமிழ் வகுப்பு என்றாலே கடைசி பெஞ்சுக்கு ஓடும் என்னை இழுத்து வந்து முதல் பெஞ்சில் உட்காரவைத்து தமிழ் வாசிக்க கற்றுக் கொடுத்தார்கள். அதன் பிறகுதான் ஆனந்த விகடன், கல்கி போன்ற இதழ்களில் வெளிவந்த கதைகளை சேர்த்து என் அம்மா bind பண்ணி வைத்திருந்த புத்தகங்கள்  எல்லாம் என் கண்ணில் பட்டது.  அதனால் லக்ஷ்மி டீச்சர் அவர்களுக்கு  நான் நன்றி கடன்பட்டிருக்கிறேன். (அப்பாடா...ஆசிரியர் தினத்தை ஒட்டி என் ஆசிரியர் ஒருவரை நினைத்துவிட்டேன்)

                              இதை எல்லாம் வைத்து நான் தமிழில் பெரிய வித்வானாகிவிட்டதாக யாரும் நினைத்துவிட வேண்டாம். ஏதொ என்னாலும் தமிழை தவறில்லாமல், எழுத்து பிழைகள் இல்லாமல் எழுத முடியும். தமிழின் மீது மங்காத ஈர்ப்புடனும் பற்றுடனும் இருக்க முடியும். கவிதைகூட எழுதலாம்....